Column: De laatste keer

Het zit er op, ik ga met pensioen. Eén op de drie gesprekken op mijn werk gaat erover. ‘Je gaat weg hè!’ ‘Ik zal u missen.’ ‘Wist niet dat je al zo’n ouwe lul was.’ ‘Ga je lekker van je rust genieten?’

Eerst vond ik het storend, daarna begon het te wennen en nu vind ik het eigenlijk wel prettig, want het helpt me ook om vooruit te kijken. Het voelt alsof ik bij een rivier sta waarin flessen voorbij drijven. In iedere fles zit een schatkaart en ik hoef die flessen er maar uit te vissen en kan van alles kiezen. Mijn nieuwe leven gaat beginnen. Dat nieuwe leven moet wel een beetje lijken op het vorige, omdat ik het mooiste beroep van de wereld heb.

Revalidatie is veelzijdig en ik vind alles leuk. Werken met de aardigste collega’s die ik me kan wensen, met een team waar ik van hou en in een centrum waar geluisterd wordt als je een goed idee hebt. De revalidatie wordt wel sneller, zakelijker en technischer. Dat vind ik goed, want het moet en kan goedkoper, en het is een uitdaging om je processen beter in te richten. En de techniek maakt sprongen vooruit. De eerste mensen in het centrum lopen in een robotpak, kamers worden met domotica zo ingericht dat je ze met je iPad of je Google Glass kunt bedienen.

Het is echt prachtig, maar zelf heb ik de keuze gemaakt om in mijn nieuwe leven te gaan werken in landen die nog niet zo ver zijn. Waar het niet nodig is om de deur met je Google Glass te kunnen openen, simpelweg omdat er geen deur is. Maar waar wel alle tijd is om met iemand te praten en waar het bezoekuur de hele dag duurt omdat relaties belangrijker zijn dan een carrière. Als ik mezelf zo hoor is het duidelijk, en als niemand anders het tegen me zegt moet ik misschien wel tegen mezelf zeggen: ‘Het wordt tijd dat je weggaat.’

Hans Slootman
Hans Slootman is revalidatiearts bij Heliomare in Wijk aan Zee.
 

---

Bron: Revalidatie Magazine (RM) nr. 4 2014