Mary van Dijk (56 jaar) wordt op haar negentiende geschept door een auto. Een van de gevolgen is een verbrijzeld onderbeen. 25 operaties en 29 jaar later wordt haar linker onderbeen geamputeerd en krijgt ze een prothese. Hoe blij ze ook met die beslissing is, spijt dat ze er zo lang mee heeft gewacht, heeft ze niet. ‘Ik heb wel alles, echt alles geprobeerd en aan terugkijken heb je niks.’

‘Het enige waar ik wel voor moet uitkijken als ik anderen zie tobben met hun been, is dat ik niet te makkelijk zeg: “Joh, haal dat been er toch vanaf.” Iedereen doorloopt nou eenmaal zijn eigen proces. Voor mij zat er in ieder geval niks anders meer op. Mijn been was direct na het ongeluk gefixeerd met stalen pennen, maar na acht maanden begon een ontsteking die niet meer ophield. Daarop volgden vele bottransplantaties. Uiteindelijk was mijn bot gewoon kapot en zei een professor dat ik moest stoppen met opereren, omdat ik het daarmee alleen maar erger maakte. Op een gegeven moment kon ik niks meer en zat ik alleen nog maar thuis te vergaan van de pijn.
Toch bleef ik naar oplossingen zoeken die mij van de pijn af konden helpen. Maar elke keer stak de pijn na een tijdje de kop weer op. En toen ik eenmaal zover was om mijn been te laten amputeren, was er geen arts te vinden die dat wilde doen. De arts die ik dacht gevonden te hebben, zei tegen mij: “Ik ben een opbouwer, geen afbreker.” Uiteindelijk kwam ik in 2006 bij een revalidatiearts terecht die mij hielp een chirurg te vinden die de amputatie wilde uitvoeren. Direct na de operatie was ik zo opgelucht; eindelijk verlost van al die ellende! De blijdschap duurde kort, want ik kreeg fantoompijn. Acupunctuur bleek hiervoor de oplossing. Twee maanden na de operatie kreeg ik mijn prothese. Ik dacht: “Dat leer ik nooit”, maar na een week liep ik al. Het revalideren verliep voorspoedig, ik was al zo gewend met een handicap te leven.

Op internet sloot ik me aan bij het forum van KorterMaarKrachtig, een stichting die lotgenoten helpt met informatie en het organiseren van evenementen. Het was heel fijn om ervaringen te delen. Ik dacht bijvoorbeeld dat ik ingewikkeld deed door mijn prothese steeds helemaal uit te doen bij het aan- en uittrekken van schoenen, in plaats van gewoon te bukken, maar op het forum hoorde ik dat anderen hetzelfde deden. Ik werd zelf ook actief op het forum en niet lang daarna werd ik gevraagd voorzitter te worden van de stichting. Het geeft veel voldoening om iets voor anderen te kunnen betekenen. Laatst belde een radeloze vrouw. Haar mans been zou bijna worden geamputeerd en hun zoontje was zo vreselijk bang en wilde er niks van weten. Dan rijd ik daar naartoe en leg ik alles uit en laat mijn eigen prothese zien. Na een uur was het jongetje van zijn angst af en liep hij met mijn prothese rond te sjouwen.

Momenteel zijn we met een film bezig voor mensen die voor een amputatie staan. We laten zien wat ze te wachten staat. Heel nuttig. Mijn wens is dat alle verenigingen en stichtingen die te maken hebben met amputaties en prothesiologie samengaan en dat we straks onder de naam KorterMaarKrachtig verdergaan. Eén plek waar alle ervaring en informatie te vinden is, prachtig toch!‘