Coachingstechnieken maken ouders en kinderen sterker. Een nieuwe aanpak op de kinderafdeling van Rijndam Revalidatie in Rotterdam bevalt kinderen, ouders en therapeuten goed.

Het afgelopen halfjaar is de afdeling kinderrevalidatie van Rijndam steeds meer coachingstechnieken gaan inzetten in de behandeling. Sam (9 jaar) is één van de kinderen die in die periode is behandeld. Na een zoektocht van jaren kwamen zijn ouders uiteindelijk met hem bij het revalidatiecentrum terecht, waar het multidisciplinaire team de oplossing bood waar ze op hoopten. Sam ging, bij uitzondering, het langste poliklinische revalidatietraject voor kinderen in: eenentwintig weken. Maar hij heeft dit niet als lang ervaren: ‘Ik vond het ontzettend leuk. We deden spelletjes die me tegelijkertijd ook iets bijbrachten. Ik vind het jammer dat ik nu klaar ben. Geef mij maar tien keer die eenentwintig weken, hoor.’

Gereedschappen

Elk gezin is uniek en ouders kennen het beste de behoeften en mogelijkheden van een kind. Daar haakt de coaching bij aan. Ouders worden intensief bij de behandeling betrokken en er zijn ‘coachingsessies’ waarin ouders en kinderen aangemoedigd worden om zelf oplossingen te zoeken. Voorheen waren behandelaars eigenlijk steeds gericht op het kind en vertelden ze ouders en kinderen welke therapeutische oefeningen hen zouden helpen. Nu is het contact met de ouders óók een belangrijk punt van aandacht. Zo krijgen de ouders gereedschappen in handen om hun kind zo goed mogelijk te begeleiden.

Spiegel

Priscilla Westerveld, de moeder van Sam, heeft het in de praktijk ervaren: ‘Je praat veel met de therapeuten en je krijgt veel uitleg van ze. Ze vertelden ons hoe het werkt bij Sam en we bespraken hoe we daar als ouders mee zouden kunnen omgaan. Vaak mocht zijn zusje meespelen; dan observeerden de therapeuten hoe het er tijdens het spelen aan toe ging. Door de coaching ben ik als ouder gegroeid. Ik leerde in de spiegel kijken en constateerde dat ook ik, met al mijn goede bedoelingen, niet altijd de juiste beslissingen nam. Dat was soms best confronterend, maar ook heel goed. Het werkte ook zo goed omdat er veel begrip was. De behandelaars snappen dat het als ouder vaak lastig genoeg is om je kind bij te staan op de weg die je samen bewandelt.’

Rustig

Sam en zijn ouders zijn blij met de uitkomst van de revalidatie. ‘Zo heeft Sam veel moeite met het verwerken van prikkels. Dus hij leerde: pak de dingen eens rustig aan in plaats van hard en snel, dan gaat het allemaal beter. Hij is veel zelfverzekerder geworden, stapt er eerder op af. En hij heeft nu ouders die veel meer begrip voor hem hebben en beter kunnen inspelen op zijn behoeften. Omdat Sam een heel korte concentratieboog heeft, is het lastig voor hem om wat langer stil te zitten. Hierdoor was het voor ons niet mogelijk om bijvoorbeeld uit eten te gaan. Door de gesprekken met de therapeut kwam ik op het idee om een voetbal mee te nemen naar het restaurant, zodat we tussendoor even naar buiten kunnen en hij zijn energie kan kwijtraken. Die manier van denken – hoe lossen we dit op? – heeft ons erg geholpen. Voor ons was de revalidatie van Sam een heel prettige samenwerking, met een goed eindresultaat.’