Omdat ik het opleiden van jonge dokters heel erg leuk en inspirerend vind, heb ik regelmatig iemand die met me meeloopt op de polikliniek. Tijdens een van zijn laatste middagen geeft ‘mijn’ student aan dat hij het bijzonder vindt dat hij al van verschillende patiënten complimenten over de revalidatiebehandeling heeft gehoord. Nu hij het zo zegt realiseer ik me: dat is inderdaad best bijzonder en niet vanzelfsprekend.
Ik denk terug aan de 70-jarige man die beperkte loopvaardigheid had door zijn incomplete dwarslaesie. Hij wilde heel graag zijn hond zelf blijven uitlaten. Naast de bezoeken aan mij en mijn team, bezocht hij diverse andere medisch specialisten. Snikkend sloot hij laatst een consult af: ‘Ik kom bij heel veel medische specialisten, maar dit is de eerste keer dat er echt naar mij geluisterd wordt.’
Of de gepensioneerde sportleraar die zijn hele leven gesport heeft en dit nu niet meer goed kon door zijn incomplete dwarslaesie. Hij was dankbaar voor de mogelijkheid om bij ons in behandeling te zijn: ‘Ik ben weer geïnspireerd geraakt om activiteiten te gaan ondernemen’.
En de 80-jarige dame die ondanks een succesvol revalidatietraject een aantal jaar geleden langzaamaan steeds verder achteruitging. Door medische behandelingen, rugklachten en een sombere stemming kon ze niet meer met haar rollator haar eigen boodschappen doen. Tijdens een kortdurend poliklinisch traject, konden we haar conditie en loopvaardigheid verbeteren, waardoor ze nu weer met haar rollator het dorp in kan. Superbelangrijk voor haar eigenwaarde, eigen regie en voor haar stemming. ‘Ik heb mijn leven weer terug dokter,’ vertelde ze mij bij de poliklinische follow-up. ‘Jullie geloofden in mij.’
Echt luisteren zou voor iedere arts een vanzelfsprekendheid moeten zijn.
Deze mensen herinneren mij eraan hoe belangrijk het is om écht te luisteren. Niet alleen naar klachten, maar naar de mens achter de patiënt.
Ik vertel mijn meeloopstudent dat het inderdaad bijzonder is en dat ik het altijd enorm waardeer als mensen uitspreken dat ze blij zijn met de behandeling die wij ze hebben geboden. Het doet me beseffen dat we waarde toevoegen aan het leven. Het maakt ons vak uniek en bijzonder. Tegelijkertijd zou écht luisteren naar de patiënt en aandacht hebben voor de context van zijn verhaal niet uniek moeten zijn voor een revalidatiearts en het team, druk ik de arts in spé op het hart: echt luisteren zou voor iedere arts een vanzelfsprekendheid moeten zijn.
Auteur
