Op mijn gezamenlijke spreekuur met de orthopedisch schoenmaker staat een nieuwe patiënt ingepland. Een man van 46 jaar oud, naar mij doorverwezen door de vaatchirurg. Hij is een insuline-afhankelijke diabeet en heeft recent een teenamputatie ondergaan vanwege Fontaine 4 vaatlijden. Meneer heeft geen huisarts en geen Nederlandse zorgverzekeraar, lees ik een dag van tevoren bij de voorbereiding van het spreekuur. Uit de memo van de secretaresse maak ik op dat hij volgende week (terug?) naar de Antillen vliegt.
De secretaresse belt een dag voor de afspraak op mijn verzoek met Informatiebalie onverzekerde zorg om uit te zoeken of het consult vergoed wordt, zodat meneer niet voor onverwachte (hoge) kosten komt te staan. Het antwoord is dat er alleen een garantieverklaring is afgegeven voor het specialisme chirurgie voor het leveren van acute zorg. Alle niet-acute zorg wordt niet vergoed. De teenamputatie valt onder acute zorg en daar krijgt hij geen rekening voor.
Niet-acute zaken zoals een consult bij de revalidatiearts en orthopedische schoenen moet hij zelf (vooraf!) betalen. De secretaresse legt dit telefonisch voor aan de broer van de man, zijn contactpersoon, die aangeeft dat de huisarts ook niet vergoed werd en dat hij die 34 euro zelf heeft betaald. Dit bedrag wil hij in het ziekenhuis ook best betalen. Niet wetende dat het consult hier ongeveer 250 euro kost en de orthopedische schoenen al snel meer dan 1000 euro kosten. Als de broer deze bedragen te horen krijgt, wordt afgezien van de afspraak.
Als de broer deze bedragen te horen krijgt, wordt afgezien van de afspraak.
Het komt in ons ziekenhuis vaker voor dat mensen voor acute zorg door bezorgde familieleden vanuit het buitenland naar Nederland worden gevlogen. Wat nog vaker voorkomt is dat mensen, al dan niet met vaste woon- of verblijfplaats, langdurig onverzekerd in Nederland verblijven. Als ze zorg nodig hebben krijgen ze alleen acute zorg. Revalidatie en hulpmiddelen vallen daar niet onder.
Als deze mensen geen druk ontlastend orthopedisch schoeisel krijgen bij hun, vaak ernstige wonden of na een teenamputatie, blijven ze rondlopen op versleten slappe schoenen of zelfs blote voeten. Kun je wachten op de volgende infectie in de voet, waarbij misschien een groter deel geamputeerd moet worden. Of een onderbeen. Dat kost de maatschappij meer geld dan een consult bij de revalidatiearts en orthopedische schoenen. En dit is over het algemeen niet de categorie patiënten die crowdfunding start om geld op te halen voor hun behandeling.
Je kunt elke euro als zorgverzekeraar maar één keer uitgeven. Voor de gemeentes geldt dit ook. En voor ons ziekenhuis ook.
Er komt een nieuw kabinet. Als ik kijk naar hoe nu de verkenningsfase verloopt en hoe lang de vorige formatie duurde, zal dit niet op korte termijn geïnstalleerd worden. Ik ben heel benieuwd wat dit nieuwe kabinet in petto heeft voor de zorg en wat we er in onze dagelijkse praktijk in het ziekenhuis van gaan merken.
Auteur
