Collega-revalidatieartsen delen in dit prikbord bijzondere verhalen en ervaringen met medicatie in revalidatiebehandelingen. Welke effecten zagen ze, maar werden niet verwacht? Wat hielp het de patiënt, of juist niet? Lees de ervaringen en tips.
Patiënte kon ineens meedenken en meebeslissen
Erik de Klerk, revalidatiearts Adelante Zorggroep
Zo’n tien jaar geleden zag ik een 32-jarige patiënte met een cerebrale parese, een zeer ernstige spastische tetraparese en een forse verstandelijke beperking, althans, dat was onze indruk. Door veranderingen in de zorg rondom haar waren er in relatief korte tijd forse contracturen ontstaan en werd in overleg met familie en AVG-arts besloten tot implantatie van een intrathecale baclofenpomp om erger te voorkómen. De procedure verliep vlot en na enige tijd konden we alle orale medicatie afbouwen. En tot onze positieve verrassing bleek de verstandelijke beperking een stuk minder ernstig; patiënte kon ineens meedenken en meebeslissen over haar behandeling! Jarenlang hoge dosis spasmolytica gebruik, farmacologisch gezien broertjes en zusjes van diazepam, hadden haar cognitie fors vertraagd en haar zelfstandigheid, binnen redelijke grenzen, ernstig tekortgedaan.
Bewust kiezen voor afvalreductie
Maaike Hulshof, aios revalidatiegeneeskunde, OOR Noordoost Nederland
Via het Groen Revalidatie Netwerk ontdekte ik iets interessants: de milieubelasting van pijnstillers verschilt aanzienlijk, zowel tussen verschillende middelen als tussen toedieningsvormen. Paracetamol veroorzaakt bijvoorbeeld aanzienlijk minder schade aan het oppervlaktewater dan andere pijnstillers. Ook de toedieningsvorm speelt een belangrijke rol in de milieubelasting.
Door paracetamol oraal in plaats van intraveneus voor te schrijven, kan meer dan 95% afvalreductie worden gerealiseerd. Ook rectale en sondetoediening leveren beduidend meer afval op dan een orale gift. Bewuste keuzes in het voorschrijven van medicatie kunnen dus verrassend veel verschil maken voor het milieu.
Beter uitleggen
Rianne Kofman, revalidatiearts Treant Zorggroep
Ik had een patiënt Tolpermyo voorgeschreven tegen de spasticiteit na een hersenbloeding. Na een paar maanden nam ze contact op, want het werkte niet meer goed. Bij doorvragen bleek dat ze de Tolpermyo nu alleen nog innam als ze last kreeg van spasmen, in plaats van 3x per dag op een vast tijdstip… Dan werkt het wat minder goed, ja. Volgende keer wat beter uitleggen!
Niet meer nodig
Etienne Stegeman, kinderrevalidatiearts Merem
Grote schrik toen ik als aios een mail van mijn patiënte, poliklinisch in behandeling na een herseninfarct, doorgestuurd kreeg. Of de baclofen nog nodig was? Deze bleek niet meer in de baxterrol te zitten door een probleem in de digitale omzetting van ons voorschrijfsysteem naar het uitgiftesysteem van de apotheek. Onlangs verder opgehoogd vanwege pijnklachten bij spasticiteit in de arm en nu cold-turkey gestopt… ik zag de ellende al voor me.
Heel kort daarna zat ze tegenover me: helemaal geen bijwerkingen gehad! En de spasticiteit? Niks aan veranderd… we waren het snel eens om de baclofen maar achterwege te laten.
Gerelateerde artikelen NTR
PRIKBORD: kansen voor innovaties en onderzoek in de cognitieve revalidatie
PRIKBORD: maatschappelijke veranderingen
PRIKBORD: Ziekenhuisrevalidatie
PRIKBORD: Focus op medicatie
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
Zorgstandaard moet verbetering brengen
Geertje kreeg na haar hersenletsel snel de juiste herstelzorg, maar dat is niet vanzelfsprekend
Verpleegkundestudent Fleur hielp een CVA-patiënt bij zijn oefenverlof
