28 januari 2025

Column

Mijn dienst is nog maar net begonnen als ik word gebeld. ‘Nu al?’, denk ik. De verpleging van de cognitie-afdeling. Er is een patiënt aan het schokken, mogelijk epilepsie al is hij daar niet mee bekend. Toevallig heb ik hem een aantal weken geleden opgenomen. Een bouwvakker die tijdens zijn werk door een val een hersenbloeding had opgelopen. Nu was hij behoorlijk verward en begon steeds over hoe hij de deuren hier moest stellen. Een aardige man, die mij, toen ik eens na een dienst met m’n weekendtas over de gang liep, had gevraagd of hij een bed voor mij klaar moest zetten. Eenmaal in de kamer staat er een kring van verpleegkundigen om hem heen. Hij ligt in stabiele zijligging, met snurkende ademhaling. ‘Z’n pupillen reageren niet op licht’. Opnieuw een hersenbloeding? We bellen een ambulance en houden zijn ademweg vrij. Net nadat de ambulance arriveert zakt hij weer weg. Zijn lichaam verkrampt als een plank, hij klemt zijn kaken zo erg dat hij stopt met ademen en loopt rood aan. De ambulanceverpleegkundige dient midazolam toe, waarna patiënt verslapt. ‘Ik wil eigenlijk met hem naar de academie ‘ zegt ze tegen haar collega. ‘Daar kunnen ze hem coilen‘. Haar collega, een wat opgepompte jonge gast, reageert: ‘Dan wil ik wel een tweede ambu mee’. Versterking, voor het geval ze patiënt onderweg moeten reanimeren.

‘Zo, dit was een echte hè?’, reageert m’n collega, revalidatiearts, lachend. Ze was nog in huis en had vanaf de gang meegekeken. ‘Gaat het wel?’, vraagt ze empathisch, wat een brok in m’n keel uitlokt. Waarna ik antwoord dat het er niet goed uitzag en het zo’n lieve man was. ‘Ja, shit is dat’, reageert ze met blijk van herkenning. Even later loop ik naar het strand om de hoek. Ik haal diep adem terwijl de wind langs mij raast en besef mij hoe het ineens over kan zijn.

Enkele dagen later kom ik tijdens een wandelingetje over het strand de patiënt tegen, samen met zijn zoon. Het bleek een status epilepticus te zijn geweest, zonder nieuwe hersenbloeding. Wat een opluchting. Enkele weken later word ik een van zijn zaalartsen en ben ik bij het ontslaggesprek. Patiënt en familie zijn positief gestemd. Wanneer ik hem aankijk zie ik ineens weer voor me hoe hij er bij lag in die ene dienst. Hopelijk stelt hij ooit de deuren weer bij.

Sophie Schaper
Arts in opleiding tot revalidatiearts, OOR Noordwest Nederland, Amsterdam UMC

Gerelateerde artikelen NTR

De bouwvakker die twee keer viel

Column Mijn dienst is nog maar net begonnen als ik word gebeld. ‘Nu al?’, denk ik. De verpleging van de…

Vernieuwing regionaal onderwijs

Na de succesvolle modernisering van het landelijk onderwijs is het regionale onderwijs geëvalueerd door middel van een landelijke stakeholderanalyse. Het…

Augmented Intelligence in de opleiding tot revalidatiearts

De implementatie van AI in de medische wereld lijkt onvermijdelijk en zal het toekomstbeeld kleuren. We zullen daarom nu moeten…

Persoonlijke ervaringen van drie revalidatieartsen met tuchtrecht en calamiteit

Oh, oh, Den Haag Maikel Siebrecht, revalidatiearts UMC Groningen In 2019 kreeg ik een medische tuchtklacht, samen met drie andere…

Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine

Betere kwaliteit van leven na revalidatie dankzij revalidatie impact scores

Stel je een toekomst voor waarin behandelaars in het hele land op een elektronisch dashboard in één oogopslag zien hoe…

‘Met behulp van het Revalidatieregister kunnen we onze zorg écht verbeteren’

Het Revalidatieregister biedt een innovatieve manier om de kwaliteit van de revalidatiezorg in Nederland te verbeteren door zorgdata transparant en…

Blogger Linda is nog lang niet uitgeschreven over het belang van de revalidatiesector

De bloggers van Revalidatie Magazine zetten aan tot nadenken en discussie. In een serie interviews zetten we hen in de…

Bestuurslid Wouter raakte als jonge econoom besmet met het zorgvirus

De bloggers van Revalidatie Magazine zetten aan tot nadenken en discussie. In een serie interviews zetten we hen in de…