Edbrǻvik heet mijn kastje, maar ik noem hem gewoon Ed. ’t Is maar een klein kastje, maar nu hij zo verspreid door de kamer ligt zijn het nog best veel onderdelen.
Gelukkig zit er een høndjløǻding bij. ‘ns Even kijken wat ik nodig heb: een schroevendraaier type kruis, een hamer, anderhalf uur tijd en twee mannetjes met een grote grijns op hun gezicht, aldus de pictogrammen in het boekje. Kennelijk is de vrouwenemancipatie nog niet helemaal doorgedrongen in Zweden om nog maar te zwijgen over die van de gehandicapten.
De hamer en schroevendraaier zijn geen probleem en voor de zekerheid heb ik anderhalve dag ingepland. Maar ik ben alleen dus het wordt slechts één grijnzend mannetje (grijns, grimas, wat scheelt het…) en een rolstoel dus da’s in feite ook twee, temeer omdat ik tijdens het klussen altijd een beetje raar tegen mijzelf praat (effetjes kijken nu huppekee schroevedingtje hierro doen enz..), tot grote hilariteit van mijn gezin.
Hetzelfde gezin heeft intussen ruimschoots genoeg gehoord en knijpt er tussenuit voor de boodschappen. Des te beter, hoef ik me tenminste niet meer in te houden. Die anderhalf uur tijd was om de verpakking open te krijgen, bleek achteraf. Maar het is gelukt. En als je je netjes aan de instructies houdt, is de rest ook best te doen. Vrolijk de Zweedse muppetkok na neuriënd dacht ik na drie dezelfde handelingen bij de vierde keer dat ik het zelf wel wist en moest de hele bende weer uit elkaar. In mijn verbeelding hoorde ik Ed zachtjes lachen.
Verder verloopt de montage zonder noemenswaardige vertragingen. Wel jammer dat er nergens in de handleiding staat dat je rondom een meter vrij moet houden om erbij te kunnen met je rjølstohl.
Als laatste moet de kast overeind, anders is het geen gezicht. Maar daarmee moeten vrouw en dochter toch echt even helpen. Helaas moet ik hier voorlopig blijven wachten tot ze terug zijn met de boodschappen, want er ligt op dit moment een kast voor de deuropening.
Ed kan ook hardop lachen.
