Ik heb au. Dat is pijn, maar dan eufemistisch geformuleerd. Ik heb vaak au, mede dwarsleten zullen het wel herkennen. Van die onverklaarbare pijn in de lichaamsdelen die je helemaal niet voelt. Dat is paradoxaal.
Eufemistische Paradoxale Pijn is het. EPP.
EPP is moeilijk uit te leggen, en bij iedereen weer anders. De één voelt duizend naalden in zijn lijf, de ander alsof-ie keihard zijn teen heeft gestoten tegen de tafelpoot, en dat dan de hele dag. Dat doet au.
Wrijven helpt niet, en je kunt proberen een krat paracetamol naar binnen te kieperen maar reguliere pijnstillers stillen – consequent als ze zijn – uitsluitend reguliere pijn. En het is geen reguliere pijn, het is EPP. Au.
Er lekker een potje over zeuren, zoals ik nu aan het doen ben, helpt soms een beetje. Meestal niet.
En daar kun je weinig aan doen blijkbaar. Er lekker een potje over zeuren, zoals ik nu aan het doen ben, helpt soms een beetje. Meestal niet. Versuffende medicatie helpt soms een beetje, maar je wordt er zo duf van als een konijn. Wiet schijnt te helpen, maar daarvan word je zo stoned als een aap. Drank helpt ook een beetje, maar – u raadt het al – zo dronken als een tor. ‘t is bij de beesten af, die EPP.
Zenuwpijn, fantoompijn, neurogene pijn, ze hebben er allerlei dure woorden voor bedacht, maar dat helpt helemaal niets. Het blijft au. En mijn dure woord is trouwens het mooist, leve EPP!
Het goede nieuws is dat alles went. Zelfs EPP.
Het goede nieuws is dat alles went. Zelfs EPP. En dat het geen kwaad kan, ook al heb je het gevoel dat ál je voeten zojuist zijn geplet door een schavuit met een sloophamer. Als je naar beneden kijkt blijken ze gewoon keuring netjes aan de benen te bungelen en ook nog ongeveer op positie waar je ze die ochtend had achtergelaten. Dus dat je weet, het doet wel au maar het is niet echt. Mijn zenuwstelsel houdt mij voor het lapje.
Maar het blijft au.
Auteur
