Multidisciplinaire diabetesrevalidatie kan mensen met suikerziekte echt helpen, is bewezen. Toch wordt die revalidatievorm nog steeds maar op één plaats in ons land aangeboden.
Ruim een miljoen Nederlanders heeft diabetes mellitus. Dit is een chronische aandoening waarbij er door een insulinetekort problemen zijn met het suikergehalte in het bloed. Locatie Beatrixoord van het UMCG Centrum voor Revalidatie in Haren, bij Groningen, biedt sinds 2000 medisch specialistische diabetesrevalidatie. In het programma gaat het grotendeels om zelfmanagement, want bij diabetes komt veel kijken. Je moet bloedglucosewaarden zelf controleren, insuline goed inspuiten, verstandig eten en bewegen, en alles moet in je dag worden ingepast. Dat gaat niet iedereen makkelijk af. Diabetesrevalidatie bij Beatrixoord kan zowel poliklinisch als klinisch, in groepen of individueel. Waar voor wordt gekozen hangt af van de persoonlijke vraag en omstandigheden. Het multidisciplinaire behandelteam bestaat uit een endocrinoloog, basisarts, diabetesconsulent, verpleegkundige, fysiotherapeut, diëtist, bewegingsagoog, psycholoog en maatschappelijk werker.
Gemiste kans
‘Onderzoek heeft uitgewezen dat diabetesrevalidatie goed en blijvend werkt,’ zegt Karin Eijkelenkamp, arts binnen het diabetesteam. Daarom is deze vorm van medisch specialistische revalidatie in 2007 erkend door het College voor Zorgverzekeringen, dus de behandeling wordt vergoed na doorverwijzing door een arts. Beatrixoord ziet de vraag naar diabetesrevalidatie groeien, maar het programma wordt elders in ons land door onbekendheid nog niet aangeboden. Eijkelenkamp: ‘Bij mijn weten is er alleen in de omgeving van Maastricht diabetesrevalidatie voor kinderen.’ Dit uitblijven van breder aanbod is een gemiste kans, vinden de deskundigen, omdat diabetes door slechte regulatie van bloedsuikerwaarden kan leiden tot ernstige medische complicaties. ‘Door diabetesrevalidatie zijn veel medische complicaties te voorkomen.’
Eerder artikel over dit onderwerp in Revalidatie Magazine.
‘Mijn bloedsuikerwaarden zijn beter dan ooit’
‘Eigenlijk is het met mijn diabetes type 1 altijd tobben geweest,’ zegt Laura van Berkel (28). Ze was vijf jaar toen de diagnose werd gesteld. Met het ‘instellen’ wilde het nooit goed lukken, haar lichaam reageerde niet goed op insuline. ‘Ook toen mijn ouders nog voor me spoten bleef mijn bloedsuiker véél te hoog. En daarna was ik een tegendraadse tiener: of ik zou wel gesnoept hebben, of ik spoot niet goed, dachten ze dan. Ik had het zwaar, mijn lichaam ook, maar je past je aan. Totdat ik vrij recent ineens iedere maand naar het ziekenhuis moest om telkens een week letterlijk bij te tanken aan het infuus. Mijn lichaam was verzuurd, de gifstoffen moesten er uit. Werken ging zo ook niet meer.’
‘De verzekering vond het goed’
Er moést iets gebeuren. Laura’s moeder vond op internet informatie over diabetesrevalidatie in Haren. Laura vroeg aan haar eigen online-lotgenotengroep van diabetespatiënten in heel Nederland en België of iemand daar iets over wist. ‘Zo goed als niemand, van die 2600 leden! Alleen bij twee mensen uit de buurt van Groningen was het bekend. Ik besloot me aan te melden voor revalidatie, en de verzekering vond dat goed. Alleen de reiskosten moest ik zelf betalen.’
‘Nu werd ik opgenomen’
Laura woont in Tilburg, op drie uur afstand van Beatrixoord. ‘Als ik dichterbij had gewoond had het poliklinisch gekund, maar nu werd ik opgenomen. Het revalidatieteam ging helemaal terug naar de basis en keek naar alles, bijvoorbeeld ook naar de manier waarop ik spoot en met welke naaldjes. Ik was er vijf weken, moest echt afkicken door mijn torenhoge bloedsuikers, had er ernstige problemen door met mijn ogen. Maar ik was omringd door warme zorg en ik heb alles aangegrepen. Toen zakten de suikerwaarden en die zijn nu beter dan ze ooit zijn geweest. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.’
‘Groningen is te ver’
Nacontroles konden bij een internist in Tilburg, maar Laura rijdt er toch liever voor naar Groningen, ook al kost haar dat telkens twee keer drie uur op de weg, en een tank benzine. ‘Want in Beatrixoord weten ze alles over me. Die korte lijnen zijn heel fijn. Ook nu er weer wat complicaties zijn voel ik me daar veilig. Ik vind álles aan Beatrixoord goed – behalve de afstand. Binnen mijn grote lotgenotengroep zijn nu door mijn goede ervaringen veel méér patiënten geïnteresseerd. Maar we kunnen toch niet allemaal op en neer gaan rijden naar Groningen? Veel te ver en te zwaar. We hopen nu op diabetesrevalidatie door het land heen. Want dat het wérkt is duidelijk.’